De voorbereiding

Sinds enkele jaren zien wij beelden opduiken van feeërieke winterse taferelen in de vorm van verijzelde watervallen, massa’s ijsstalagtieten, bevroren bassins en smalle besneeuwde kloven. Gepassioneerd en vooral heel nieuwsgierig we zijn, leggen we ons canyoningmateriaal nog niet in de kast en trokken we opnieuw naar de bergen.

Het oorspronkelijke plan was om in een gekende omgeving (Ordesa, Spaanse Pyreneeën) winterse canyons af te dalen, maar bij gebrek aan koude temperaturen hebben we onze plannen omgegooid. Ons oog viel op de Zwitserse regio rond Lauterbrunnen en Interlaken, in het kanton Bern-Oberland. De dorpen en het dal ontlenen hun naam aan de vele watervallen (72) in de vallei. Het imposante bergmassief wordt gedomineerd door 3 grote toppen van rond de 4000m (Junkfrau, Eiger en Mönch) en hun gletsjers. Deze gletsjers liggen in het alimentatiebekken van enkele canyons in de regio, wat afdaling in de zomer moeilijk tot onmogelijk maakt door het grote debiet dat veroorzaakt wordt door het smelten van diezelfde gletsjers. Koude temperaturen zijn dus ideaal om het debiet te doen dalen…

Na de nodige voorbereiding en materiaalchecks thuis zijn we klaar om te vertrekken op onze shorttrip. We rijden een 9tal uur en ontmoeten bij het opkomende ochtendlicht Jeroen, een rondreizende Belg die ook gepassioneerd is door canyoning. We hebben elkaar ontmoet via sociale media en zagen dat hij ook in de buurt was. Hij gaat dus een dagje mee!

De eerste canyon in de sneeuw

Onze eerste wintercanyon zal Rosenlaui Inférieur (V3A4III) worden: een gletsjercanyon met korte instap (30’) én de laatste rappel vlakbij de auto. Vol gezonde spanning en warm uitgedost wandelen we door de sneeuw naar boven en nu al genieten we van de winterse uitzichten. De eerste rappel brengt ons meteen in de bevroren kloof en we zijn onder de indruk van de ijspegels die overal hangen. Al snel merken we dat simpele afklimbare rotsen nu véél gladder zijn door het ijs en afklimmen de nodige voorzichtigheid zal kunnen gebruiken. De hulp van een ijsbijl is soms heel handig! De rappels volgen elkaar op, de canyon wordt nauwer en we moeten enkele keren door een echte “slush” van ijs zwemmen. Net boven de eindbassin komen we met het team samen. Wie gaat er als eerste over de bevroren bassin met de kans er door te zakken? Jasper neemt initiatief en sluipt op zijn buik over de ijsvlakte. Een lachwekkend tafereel 😊. Diezelfde lach verraadt dat we er enorm van hebben genoten. Na afscheid met Jeroen zijn we helemaal getriggerd voor meer winter!

Wat een fantastisch avontuur

Volgende canyon op het programma: Schiltbach (V5a4III). We vertrekken voor zonsopgang aan onze verblijfplaats om zo veel mogelijk daglicht te kunnen gebruiken want het belooft een lange dag te worden. Met de skilift winnen we snel hoogtemeters en na een instap van 45’ zijn we aan de start. De condities wijzen op een aanzienlijke hoeveelheid sneeuw en ijs in de canyon. Top! Eens onze droogpakken aangetrokken zijn, drinken we nog snel een warme kop thee en beginnen we aan de afdaling van enkele kleinere watervallen gevolgd door wat grotere (35/30/70m). Door de sneeuw en het ijs is het vinden van de ankerpunten soms lastig, alternatieve technieken om ankerpunten te maken komen dus van pas én je moet je er zeker op voorzien (spitset, webbing, slaghaken, ijsvijzen, …). De ene na de andere waterval dalen we af, de zon zorgt voor glinsteringen op de sneeuw of ijs en de tijd verstrijkt vlot. We werken goed samen en kunnen het tempo hoog genoeg houden om de sluipende koude niet te laten doordringen. 5,5u later rollen we de laatste keer de touwen op, wandelen we een stevige stap terug naar de auto en daar aangekomen, bij zonsondergang – wat een timing - zijn we wederom voldaan van een sportieve dag.

Omwille van de koude temperaturen smelten de gletsjers op grote hoogte niet zo sterk. Dit zorgt voor ideale omstandigheden voor de afdaling van de Trümmelbach V (V5a5V), een rivier die wordt gevoed door maar liefst 3 gletsjers (Junkfrau, Eiger en Mönch) en die zijn naam leent aan het trommelend geluid dat deze maakt wanneer hij in de zomer van de vele trappen naar beneden buldert in deze zeer diep uitgesleten kloof. Het is duidelijk welke brute waterkracht de unieke rotsformaties heeft gecreëerd. Om alles goed te kunnen zien moeten we op sommige stukken bijlichten met hoofdlampen omdat het daglicht niet tot deze diepte doordringt

We'll be back!

Als afsluiter nemen we nog eens in volledige canyonoutfit een (dure) skilift en wandelen we over de skipiste naar de start van de Schwarzbach (V6a5IV). Enkele locals kijken vreemd vanop hun voorbijschuivende skilatten wanneer ze ons een beetje verder een rivier zien induiken. Het blijft een rare combinatie :D. De canyon verrast ons van bij het begin met zijn schoonheid. De ijssculpturen vormen een extra dimensie in de bochtige weg die deze canyon volgt. We hebben onze klimervaring nodig om aan sommige ankerpunten te geraken, ze zijn soms zeer hoog geplaatst ter bescherming tegen overstromingen en de dunne laag ijs op de rotsen maakt het klimmen helemaal niet gemakkelijk. De kloof opent zich enkele keren en geeft telkens een fantastisch winters uitzicht. Opnieuw moeten we rekening houden met de korte lengte van een winterdag en het tempo om onszelf warm genoeg te houden.

Ijscanyoning gaf mij het gevoel dat ik terug iets voor de eerste keer aan het doen was, een herontdekking van de sport. De mentale focus, vriendschappelijke samenwerking en het belang van vlot vorderen in deze koude maar prachtige natuur maakt deze wintercanyontrip voor mij tot een groot succes. We’ll be back!